[Δείγμα συλλογής στίχων με θέμα τις κοινωνίες μας.
Στίχοι: TooMoon]
Θέλω το μέλλον σαν παιδί
Ένα βουνό απ’ άκρη σ’ άκρη ξανά να καίγεται
Μετά χιονιάς κι αποκλεισμός και ό,τι δε λέγεται
Πέφτει το φως κι ένα παιδί μέσα στο γύψο του
Παραπατά κι όλο μετρά να βρει το ύψος του
Με τα πολλά στην κορυφή οι πάγοι λιώσανε
Της αλλαγής κάτι ποτάμια μετά φουσκώσανε
Μα στο παιδί ίδια νταλίκα κλείνει το δρόμο του
Πήρε για προίκα από τη χούντα τον αστυνόμο του
Κόψαν τα δέντρα, γράψαν βιβλία μετά τα κάψανε
Και στο παιδί σαν δυο χαστούκια όλα αστράψανε
Με σκουλαρίκια επαναστάσεις ποτέ δε γίνανε
Μόνο σαρίκια και οι προθέσεις στο ράφι μείνανε
Πιάνει βροχή και το βουνό ξερνάει τις πέτρες του
Κατρακυλούν μες το παιδί όλες οι μέρες του
Χρόνια θυμάται κάτι μπουκάλια πετάει που φλέγονται
Έγινε ίδιο μ’ αυτούς που θέλει απλά να καίγονται
Έρχεται νύχτα και το βουνό μετράει τ’ αστέρια του
Θέλει ένα όπλο πιο μαζικό να ’χει στα χέρια του
Είναι παιδί κι έτσι όπως σφίγγει το μαξιλάρι του
Δίνει τον όρκο να μην κοιτάει μόνο την πάρτη του
Το άδειο γράμμα
Πήρα ένα γράμμα που ήταν άδειο
Με γραμματόσημο ναυάγιο
Σε φάκελο κλειστό
Δεν ξέρω πώς αλλά νομίζω
Τα γράμματά σου πως γνωρίζω
Κι ας λείπουν από δω
Διάβασα όσα δε μου γράφεις
Ένιωσα πως με όλους τα χεις
Δε σε χωρά η γη
Το γράμμα κλείνεις με μια με θλίψη
Και το χαρτί έχει ρουφήξει
Όλη σου την πληγή
Ξέρω πως είναι να νομίζεις
Πως τη ζωή σου θα ορίζεις
Κάτω απ τον ήλιο αυτό
Είμαι κι εγώ ένας μετανάστης
Κι ας ήταν ο παππούς μου αντάρτης
Σ αυτόν τον τόπο εδώ
Στρατιωτική θητεία
Όλοι στρατιώτες στην ίδια τη μοίρα
Τα βράδια στο ΚαΨιΜι
Σπρώχνουν το χρόνο με τοστ και με μπύρα
Να μεγαλώσουν μπορεί
Όμως άντρες δε θα γίνουν…
Πάλι γυαλίζουν τις μαύρες αρβύλες
Για να χτυπούν προσοχή
Όλοι θα μάθουν πριν φύγουν οι μήνες
Να δείχνουν υποταγή
Σ όποιον πούστη τους διατάζει…
Άλλοι τους νιώθουν στ αλήθεια στρατιώτες
Όταν φορούν τη στολή
Κι άλλοι τους ψάχνουν το πού και το πότε
Για έναν ύπνο βαθύ
Που μειώνει τη θητεία…
Θα ρθει ωστόσο για όλους μια ώρα
Που μοιάζει απαλλαγή
Σ άλλο κρεβάτι θα στρώσουνε τώρα
Θα αισθανθούν δυνατοί
Και δυνάστες θ απογίνουν…
Κι όλα είναι γιε μου στο βάθος μια πρόβα
Για το μεγάλο κλουβί
Που όλοι τρέχουν γυρνώντας μια ρόδα
Για μια ζωή ποντικοί
Μην αγγίξεις το τυρί τους…
Απεργός πείνας
Έραψες το στόμα με κλωστή
Και τώρα δε μιλάς ούτε φωνάζεις
Την κρύα σου σιωπή όμως ουρλιάζεις
Αυτόχειρ, νηστικός, σ’ ένα κελί
Ο κόσμος δε σου δίνει ούτε λεπτό
Ποτέ του τόσο άχρηστο το δίκιο
Με τόνο χαμηλό και τόσο αντρίκιο
Φουντώνεις τη ντροπή σαν πυρετό
Απ’ έξω περπατούν περαστικοί
Γεμάτοι φεστιβάλ κι οικολογία
Πατρίδα είναι τα γκολ κι η Εκκλησία
Και νόμιζες πως χώραγες κι εσύ…
Μπάτσοι, μολότοφ, νοικοκυραίοι!
Ήρθανε σαν μπάτσοι
Κι έβαλαν χαράτσι
Να μην μπορείς αλλιώς να επιθυμείς…
Να σου βαράνε το ρυθμό
Κι εσύ να βγάζεις το σκασμό
Αλλιώς σου σπάνε το κεφάλι σαν αυγό
Κι αν σε παγκάκι κοιμηθείς
Ή σε πορεία εμπλακείς
Φάντη μπαστούνι ζαρντινιέρα θα τους δεις
Έριξες μολότοφ
Έκανες και κρότο
Όμως θα δεις αν κάτσεις να σκεφτείς…
Πως η κουκούλα που φοράς
Κι όλες οι πέτρες που πετάς
Πάντα γυρνάνε σαν το μπούμερανγκ σ εμάς
Γιατί η βία η ωμή
Είναι εξουσία και αυτή
Και τ οξυγόνο που ζητάνε οι στρατοί
Άλλαξες κανάλια
Κι είπες « ρε τι χάλια!»
Τώρα μπορείς να ξανακοιμηθείς…
Με πέντε μέρες στη δουλειά
Για μία νύχτα γκλαμουριά
Νοικοκυρεύτηκες και έκανες παιδιά
Το ένα βαράει με στολή
Και τ άλλο καίει τη Βουλή
Κι όλο μαλώνουν σε στημένη εκπομπή
[Αρχείο συλλογών: http://toomoonrecords.blogspot.com/2008_07_01_archive.html]
