Στίχοι: TooMoon
Πρόβα ζωής
Τόσα τσιγάρα άδικα
Με κέφια κουρασμένα
Τόσα στημένα βλέμματα
Σε μάτια αδειανά
Τόσα στα χείλη έτοιμα
Τα χιλιοειπωμένα
Τόσα πολλά τα ανείπωτα
Κρυμμένα σε χαρτιά
Έτσι περνούν οι νύχτες μας
Κι αφήνουν μαύρους κύκλους
Και πόζες παίρνουν ψεύτικες
Σε κάδρα τυπικά
Λάθος ανθρώπους κάνουμε
Παρέα μας και στίχους
Άλλη ζωή προβάρουμε
Και ζούμε τελικά
Ευχή
Μες της αυλής τα γιασεμιά
Να κλεφτούμε ξανά
Με γεμάτο φεγγάρι
Και τα ξανθά σου τα μαλλιά
Να φουσκώνουν αργά
Της καρδιάς το ζυμάρι
Πριν τραγουδήσουν τα πουλιά
Να ακουστούν τα φιλιά
Που κολλάνε στο στόμα
Και του Απρίλη η δροσιά
Που στην πλάτη κυλά
Να ζητά λίγο ακόμα
Όλης της γης τα πρωινά
Να ξυπνούν αγκαλιά
Στο δικό μας σεντόνι
Και κάθε μέρα να φορά
Τη δική μας φωτιά
Σ’ ένα φως που τυφλώνει
Πέφτει σα δάκρυ που κυλά
Στη νύχτα μας το αστέρι
Κι ώσπου να σμίξουμε ξανά
Τι εύχομαι το ξέρει
Ερωτικό
Λέξεις κατάρτια θ’ ανεβώ
Αστέρια να κρεμάσω
Με μιαν ανάσα και πηλό
Γοργόνα να σε πλάσω
Πλένεται η νύχτα με κρασί
Τα σώματα ζυμάρι
Τα κύματα μια μουσική
Υπόκωφη στ’ αμπάρι
Τρέμει στο χάδι η κουπαστή
Κλειδώνει το τιμόνι
Και το φεγγάρι γιασεμί
Με φως λευκό σεντόνι
Δίνει το στήθος η αμμουδιά
Θηλάζουν οι χειμώνες
Κάνουν ρεσάλτο στα κορμιά
Κουρσάροι κι αμαζόνες
[ρεφρέν]
Δυο νήματα στον ουρανό
Κρατάνε το φεγγάρι
Δυο ξύλα στον ωκεανό
Ζηλεύουν όλοι οι φάροι
Έπεσαν τα ρολά
Έπεσαν τα ρολά και ποιος φυσάει;
Κάποιος φυσάει τα κύματα να πουν τι ώρα πάει,
να δείξουν ακριβώς για ποια χτυπάω
μαύρη καμπάνα στην καρδιά.
Αγέρα απόψε θα μου πει πως την πονάω.
Το πλοίο έστριψε.
Έκλεισαν τα ρολά και ποιος γεμίζει;
Κάποιος γεμίζει τα κύματα νερό και τα χωρίζει.
Του πλοίου ήρθε ηχώ σε δύο δόσεις
που πνίξανε την αμμουδιά.
Φεγγάρι απόψε θα μου πει μη με προδώσεις.
Το πλοίο έφτασε.
Έριξαν τα σχοινιά και ποιος χτυπάει;
Κάποιος χτυπάει, τηλέφωνα δονούν μα δε μου πάει
εγώ στ’ ακουστικό να καθαρίσω
ξανά τη θέση μου δειλά.
Καρδιά μου απόψε θα μου πεις πως θα χωρίσω.
Το πλοίο άδειασε.
Έλυσαν τα σχοινιά και ποιος ζορίζει;
Κάποιος ζορίζει τα στόματα να πουν ό,τι ορίζει
μια βάρκα στο νερό χωρίς λιμάνι
που δεν τη φτάνουν τα σχοινιά.
Το ψέμα απόψε θα μου πεις σε εμάς δεν πιάνει
Το πλοίο έφυγε.
Γιατί ξέρω πως υπάρχεις
Άσπρο απ όλα στα χέρια σεντόνι
Που δεν το στρώνει κανείς
Μοιάζει η αγάπη μετά τη συγνώμη
Που δε χωράς για να μπεις
Ή δεν ξέρεις αν το θέλεις…
Πάντως φεγγάρι στ αλήθεια δεν είναι
Αν δεν κοιτάει κανείς
Θάλασσα μαύρη στα μάτια σου είμαι
Ή δυο σταγόνες βροχής
Που το χώμα θα ξυπνήσουν…
Κάποιος να στρώσει ξανά το τραπέζι
Για τον αφέντη καιρό
Που τις καρδιές μας στο πάτωμα παίζει
Σα ματιασμένο μωρό
Που μισεί χωρίς να φταίει…
Πόλη κλεισμένη με λέξεις σαν τάφρος
Και ορκισμένο φρουρό
Πλένω τα χέρια με κύμα και βράχο
Να περιμένω μπορώ
Γιατί ξέρω πως υπάρχεις…
Αντρικό νανούρισμα
Βγήκε ο λαγός λαγούλης
Να ψωνίσει στο παζάρι
Ξέρω, ξέρεις, ξέρουμ’ όλοι
Τι θα πάρει
Πιο ψηλός και πιο σπουδαίος
Άντρας της χρονιάς με δόσεις
Κρίνω, κρίνεις, κρίνουμ’ όλοι
Επιδόσεις
Πιο κουτή και πιο μοιραία
Πιο μεγάλα τα βυζιά της
Θέλω, θέλεις, θέλουμ’ όλοι
Τα παιδιά της
Με πλακάκι τουαλέτας
Νυφικά που θα πληρώσεις
Δίνω, δίνεις, δίνουμ’ όλοι
Δεξιώσεις
Τώρα μπαίνεις στο παζάρι
Με ουρά κοντή θα ζήσεις
Παίρνω, παίρνεις, παίρνουμ’ όλοι
Απορρίψεις
Δωρεάν υπερωρίες
«ξαναδιόρθωσέ το πάλι!»
Σκύβω, σκύβεις, σκύβουμ’ όλοι
Το κεφάλι
Internet, tv και μπάλα
Πού καιρός για ποιον αγώνα
Μπαίνω, μπαίνεις, μπαίνουμ’ όλοι
Σε κρυψώνα
Σπίτι, μηχανή, γραφείο
Και μια μέρα τα παιδιά μας
Χάνω, χάνεις, χάνουμ’ όλοι
Τα κλειδιά μας
Νανουρίζομαι με στίχους
Και τα νιάτα μου θυμάμαι
Ξέρω, ξέρεις, ξέρουμ’ όλοι
Δεν κοιμάμαι
Πώς να γλυτώσουμε απ’ αυτό
Βγήκα προχθές στο Κολωνάκι για καφέ
Στου πολυάσχολου φραπέ την αποικία
Δυο δρόμους μόλις μακριά απ’ την πλατεία
Σ’ είδα που φόραγες της μόδας τα κλισέ
Εσύ κι η φίλη σου βρεθήκατε εκεί
Τα ίδια νέα σας να πείτε αφηρημένα
Σ’ ένα τραπέζι κολλητά δίπλα σε μένα
Θα ‘λεγε κάποιος πως καθόμασταν μαζί
Έψαχνα λόγο βολικό να συστηθώ
Όπως στις βιντεοκασέτες του ογδόντα
Μα εσύ με πρόλαβες και πέταξες μια σπόντα
Πως λιγουρεύτηκες μια τζούρα από στριφτό
Σου χαμογέλασα και πήγα για ρελάνς
Καθώς το έστριψα μονάχα μ’ ένα χέρι
Μου είπες “thanks” και πάνω που ‘πεφτε τ’ αστέρι
Κόπηκε άγαρμπα ετούτη η σεκάνς
Μ’ ένα τηλέφωνο μας πρόλαβε αυτός
Ο πρίγκιπάς σου που ναι βλέπεις και ζηλιάρης
Το ‘χετε κόψει και οι δυο μα εσύ φουμάρεις
Σε λίγο θα ’κλεινε γιατί ήταν βιαστικός
Παντού στην πόλη περπατούν περαστικοί
Στο κινητό μιλάν και όχι μεταξύ τους
Γυαλιά ηλίου και ζευγάρια στη σιωπή τους
Πώς να γλιτώσουμε απ’ αυτό εγώ κι εσύ;
Σαράντα καλοκαίριαΣαράντα καλοκαίρια
Τα πέντε, εσύ
Μεγάλωνα μονάχος
Μετά, μαζί
Σαράντα και μια μέρα
Ανοίγει η γη
Στην πρώτη καταιγίδα
Εμείς γυμνοί
Σαράντα και ιδρώνω
Υπό σκιά
Το λάθος μου να ξέρεις
Στιγμή κακιά
Σαράντα και δεν πέφτει
Ο πυρετός
Εμείς όταν θυμώνεις
Τιτανικός
Σαράντα και βραδιάζει
Πώς να στο πω
Σε ό,τι ξημερώνει
Σε θέλω εδώ
Στην Κ
Ο ήλιος προβάλλει
Κι η μέρα εκβάλλει
Στο δέλτα του χρόνου με εσένα και φως
Ο πόθος ξαπλώνει
Στο ίδιο σεντόνι
Στην άκρη του κόσμου εσύ είσαι ο βυθός
Η νύχτα μας φέρνει
Δροσιά τυλιγμένη
Σε μαύρο μαντήλι μ’ αστέρια πλεχτό
Στα ξύλα γερμένη
Η φωτιά ανασαίνει
Αέρα στα χείλη με λέξεις ζεστό
Οι πόλεις θ’ αφήσουν
Τα φώτα να σβήσουν
Οι δρόμοι τους είπαν πως είσαι εδώ
Ο χρόνος τεντώνει
Χορδές και απλώνει
Τ’ απέραντο σύμπαν στον έρωτα αυτό
Τα φιλιά σου τα μαζεύουν
Σε λιβάδια αγκαλιές που χορεύουν
Το κορμί σου ταξιδεύουν
Τα κύματα απαλά
ΕξομολόγησηΟι λέξεις πετάν
Εδώ είναι «ο κόσμος» εκεί “el mundo”
Buenos Aires κι Αθήνα
Εσύ κι εγώ
Και λίγο φιλμ για ντοκουμέντο
Ερωτευμένος
Κι αποκομμένος στο παρελθόν
Νύχτες μου σκλάβες
Σ ένα πακέτο
Που το αρχίζω με ουίσκι σκέτο
Ό,τι με πίνει το κατεβάζω
Vodka, tequila και amaretto
Πίνω και θέλω να ταξιδέψω
Buenos Aires για να χορέψω
Νύχτες μου σκλάβες σε μέρες πόρνες
Αν δε σε δω, πόσο ν’ αντέξω
Δεν ξέρω αν θ’ αντέξω
Δεν ξέρω αν θ’ αντέξω
Αν ψάξω θα βρω
Διαμάντια κι ουράνιο
Μα όχι εσένα, απ’ όλα πιο σπάνιο
Χρυσάφι απ’ τον ήλιο πιο χρυσαφένιο
Φιλί που σκοτώνει, υδροκυάνιο
Το χρόνο σβήνω κι άλλο ανάβω
Μέσα στις στάχτες μου για μέρες σκάβω
Να βρω το σώμα σου στο tango
Μόνο μια νύχτα κι ίσως (τώρα) προλάβω
Ναι - κι ίσως τώρα προλάβω
Όχι - Μην αρνηθείς
Δε θα τ’ αντέξω
Δε θα τ’ αντέξω
Θα στο πω
Έχεις ένα γέλιο σα μικρή παραφωνία
Στης Αργεντινής τη μουσική μελαγχολία
Νότες στο bandoneon μ’ έκανες ν’ αλλάξω
Κι ένα φως μες τη καρδιά με ρυθμό ν’ ανάψω
Ξέρεις το θυμάμαι σα να ήταν (μόλις) χθες
Διασταύρωσαν την άνοιξη όλες οι εποχές
Μου ’ρθε να σ’ αρπάξω να γυρίσουμε μαζί
Σε μία παραλία στο πιο έρημο νησί
Πίσω στην Ελλάδα μ’ ένα τρόπο
Ή κι εδώ, συ κι εγώ
Μια ζωή σ’ άλλο τόπο
Ή έστω πώς χτυπούνε οι καρδιές να θυμάσαι
Κι εσύ μες στο αίμα να ’σαι
Δωσ’ μου πάλι τ’ άπειρο στου χρόνου τις σπηλιές
Τις μουσικές που κλείσαμε μέσα στις αγκαλιές
Την κορυφή του κόσμου σου ν’ ανέβω
Κι όλα τα σύννεφα εγώ να τα μαζεύω
Με διαφορά κάποιων ωρών
Ζούμε λοιπόν
-ναι-
Οι δυο μας άλλο παρόν
Με διαφορά κάποιων ωρών
Ζούμε λοιπόν
«Όμως εγώ», λες «δε θα τ’ αντέξω»
Οι δυο μας σ’ άλλο παρόν
Με διαφορά κάποιων ωρών
Ζούμε λοιπόν
-ναι-
Οι δυο μας άλλο παρόν
Με διαφορά κάποιων ωρών
Ζούμε λοιπόν
«Όμως εγώ», λες «δε θα τ’ αντέξω»
Οι δυο μας σ’ άλλο παρόν
Κι έτσι πίνω για ν’ αντέξω κι άλλη μια μέρα
Δε θα τ’ αντέξω
Θα στο πω
[Αρχείο συλλογών TooMoon:
http://toomoonrecords.blogspot.com/2008_07_01_archive.html]
