Fumer

Κι αν πια δε μ’ αγαπάς

Εγώ μπορώ

Και για τους δυο μας

Τον έρωτα να ζήσω

Καινούριο σπίτι

Με όνειρα να χτίσω

Κι ένα λουλούδι

Παιδάκι κι αγγελούδι

Στα χείλη σου τραγούδι

Να ανθίσω και να πω

 

Κι αν πια δε μ’ αγαπάς

Κι είναι γραφτό

Εμείς οι δύο

Να ζήσουμε σαν ξένοι

Που κάθε μέρα

Και πιο μακριά τους παίρνει

Τότε είναι χώμα

Οι λέξεις μες το στόμα

Και δεν μπορώ ακόμα

«Τελειώσαμε» να πω

 

Κι αν πια δε μ’ αγαπάς

Κι έχεις θυμό

Που ανασαίνω

Στο σπίτι το δικό μας

Που θέλω να ‘μαι

Πατέρας για το γιο μας

Τότε η καρδιά σου

Δεν είναι η δικιά σου

Εκείνη η γλυκιά σου

Που πάντα θ’ αγαπώ

Lockdown

Η ζωή μου μένει σπίτι

κι η καρδιά μου σα σπουργίτι

στο κλαδί

Δεν τη νοιάζει αν πεινάει

θέλει μόνο να γυρνάει

σαν παιδί

Θέλει μόνο να προφτάσει

και τον ήλιο να χορτάσει

πριν χαθεί

Πριν χαθεί αυτή η λιακάδα

που μας έμεινε στη γη

Άστεγος έρωτας

Με δυο παλιοχαρτόκουτα και στη γωνιά την ίδια
Ξαπλώνει απόψε ο έρωτας που βρήκα στα σκουπίδια

Η νύχτα πάλι όνειρα σα μάνα μεγαλώνει
Κι ας είναι όλα άσχημα, αυτή δεν τα μαλώνει

Το κρύο πια τον ζάρωσε, το όνειρο παγώνει
Κι όταν ξυπνήσει θα ναι εκεί μια αλήθεια που πληγώνει

Το σπίτι του το έχασε, τα ρούχα του παλιώνουν
Κι όλες οι σκέψεις βίαια κλωτσούν και τον σηκώνουν