Να ‘μασταν λέει πάλι παιδιά,
Να βγαινε και φεγγάρι,
Ξυπόλητοι μικροί κουρσάροι
Σε κάποια αμμουδιά
Να ‘χαμε λέει τον καιρό
Για ένα μακρύ ταξίδι,
Να ‘χαμε βρει το χάρτη ήδη
Για κάποιο θησαυρό
[Ρεφρέν]
Να ‘μενε πάντα παιδικός
Της μοίρας μας ο χρόνος,
Που, σαν πατέρας-Κρόνος,
Μας «τρώει» συνεχώς…
Ψάχνω γυναίκα και δουλειά
Κι έχω διπλοπαρκάρει
Να ‘βρισκα τα παιδιά, μακάρι,
Να πιούμε δυο ποτά
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου